Koncert na żabich stawach 🎵

Koncert na żabich stawach. Przyznacie, że brzmi to jeśli nie poetycko, to trochę bajkowo. Że niby jakiś Pan Ropuch. I zaklęty w żabę przepiękny królewicz... Wokół unoszą się elfy wprost z testu Rorschacha z najpiękniejszego odcienia atramentu.

W welonach mgły poukrywały się czarodziejki ze swoimi różdżkami.... 😉 Uuups, chyba mnie poniosło w "...rajską dziedzinę ułudy, kędy zapał czyni cudy" jak pisał wieszcz.

A tymczasem to zwykłe stawy, niedaleko których przyszło mi przeżyć trzy tygodnie. O tyle niezwykłe, że podlaskie, i zaopiekowne przez naukowców.  To stawy w Supraślu. Tam wody i dzikiej i "uczłowieczonej" dużo. Wyglądają... widać trochę na fotce - no niekoniecznie tak, jak bym chciała, żeby wyglądały moje ulubione stawy. Prostokąty wody między budynkami, przecięte groblami i... asfaltem. Są przynajmniej od tego asfaltu odgrodzone siatką i czarną folią rozpiętą na słupkach. Choć niezbyt pięknie to wygląda, chroni nasze pchane miłosnym  pędem żabki przed dokonaniem "aktów ostatecznych" pod kołami pojazdów. Z perspektywy bielika (klatka filmu reklamowego)

wyglądają tak. Z kolei z "żabiej" nomen omen perspektywy (czyli naszej) - tak. 

Ale już w pierwszym dniu pobytu zakochałam się w tych, niekoniecznie romantycznych stawach. Z budynku widocznego na fotce uciekałam gdy tylko mogłam. Pierwszego dnia uciekłam nad stawy. I pochłonęły mnie jak szerokie, leniwe, rozlewiste adagio. Zatopiłam się dźwiękach.

Koncert zakochanych żab zielonych (czy też wodnych lub śmieszek - tego laik nie rozpozna) całkowicie bałaganiarsko poustawianych

podbity śpiewem słowika i "gardłowaniem" trzciniaka, 

dla którego tłem były odgłosy wydawane przez kumaka nizinnego powalił mnie kompletnie. Zwłaszcza kumak, którego głos kojarzy mi się z czymś absolutnie pierwotnym, archaicznym, czy nawet archetypicznym. Było nie było jest jednym z najstarszych płazów na Ziemi. 150 milionów lat... I jeszcze jak pięknie brzmi jego łacińska nazwa - "Bombina bombina" ! Jacy my przy tym brzydkawym i niepozornym stworzonku jesteśmy maleńcy i śmieszni. Nie udało mi się zrobić fotki, ale widziałam go na dłoni herpetologa opiekującego się stawami. Nawet pokazał mi pomarańczowoplamisty, oburzony brzuszek. A ja... nie miałam nawet telefonu, żeby zrobić fotę 😢  Subiektywnie - wywarł na mnie ogromne wrażenie.

Oczywiście zza ogrodzenia (kilka metrów od brzegu stawu) ciężko zrobić zdjęcie niewielkim żyjątkom. Ale "gdzie diabeł nie może...") itd. Wiem jednak z doświadczenia, że każde ogrodzenie ma swój słaby punkt. Ktoś gdzieś MUSIAŁ przeciąć siatkę, czy przewrócić słupek - w Polsce przecież jesteśmy 😃 I uzbroiwszy się w długie portki i rękawy wlazłam z aparatem w wysokie trawy i chaszcze rozmaite, pełne kleszczy i (podobno) żmij.... W końcu Puszcza Knyszyńska. I oczywiście w jednym miejscu zastałam gościnnie rozwalone ogrodzenie.

Skwapliwie skorzystałam, usiadłam nad samym brzegiem i czekałam na okazję. 

Przy zachodzącym słońcu otoczył mnie wszechobecny śpiew zakochanych żab i kumaków. Z drugiego brzegu słychać było "zgrzyty" roznamiętnionego trzciniaka. Na krzaku za plecami rozgościł się w najlepsze słowik. Nie było za to słychać przechodzących w oddali asfaltem ludzi i samochodów. 

O ludziska, jaki mnie nastrój piękny dopadł. I takich magicznych chwil Wam życzę :) 🎵